In de blogreeks Ongemak in de boardroom neem ik je mee in de good practices uit het project Ongemak in de boardroom. In dit project werkten 38 corporate bestuurders en commissarissen aan manieren (good practices) om de transitie naar een nieuwe economie en maatschappij te versnellen. Die transitie begint bij onszelf; transformatie in de mens leidt tot veranderingen op het organisatorische en systemische level.
In deze blogpost introduceer ik good practice nummer 6: durf je laten raken!
Durf je je werkelijk te laten raken? Voorbij de cijfers? Voorbij staand beleid? Voorbij het risico dat je als ‘niet zakelijk’ wordt bestempeld?
Alle good practices die we tot nu toe besproken hebben gaan in feite over de mens. De mens achter de bestuurder, de mens achter de commissaris, de mens achter de professional. Het gaat uit van het paradigma dat veranderingen op het persoonlijke niveau fungeren als katalysator voor veranderingen op systemisch en organisatorisch niveau waar we aan werken en die zo hard nodig zijn. Dat sluit het belang van zaken als wet- en regelgeving, codes en compliance echter niet uit. Ook deze zaken doen ertoe. Wat de good practice benadrukken is dat het startpunt de mens is. Die authentieke persoon die in verbinding staat met de wereld en die dingen kan veranderen.
Het werk van bestuurders, commissarissen en andere professionals vraagt denkkracht; vooruit kijken, het inschatten en reduceren van reële en mogelijke risico’s. Ratio en analyse zijn belangrijk, en maken gebruik van een sterke cognitie. Het gaat uit van een grondhouding van controle en rationaliteit.
Te midden van dit rationeel-instrumentele denken en in een samenleving waarin versnelling en competitie belangrijk zijn, nodigt de volgende good practice uit om je te laten raken. Om je ‘raakbaar’ op te stellen en die raakbaarheid te tonen en te benutten. Hier gaat het erom dat je jouw persoon, wie je bent als mens, op een professionele manier meeneemt in de uitoefening van je rol.
Good practice #6. Durf je laten raken
Raakbaarheid; waarom is dat nou zo belangrijk? Geraaktheid, het vermogen je te laten raken, opent de mogelijkheid tot resonantie.
Resoneren is een diep-menselijke behoefte die we niet zo gewoon zijn om mee te nemen in ons werk. Resonantie verbindt ons met onszelf, met de medemens en de natuur. Het leidt tot een gevoel van zingeving, en beïnvloedt daardoor onze relatie tot de wereld.
Resoneren, dat gevoel kennen we allemaal wel. Als je favoriete sportteam het veld betreedt voor de belangrijkste wedstrijd van het jaar, het horen van de eerste noten van een muziekstuk in het Concertgebouw, tijdens het zeilen of een wandeling in de natuur. Het diepgaande contact met je kind of kinderen – of een dierbare vriend of vriendin.
Er gebeurt dan iets wat zich moeilijk laat omschrijven en wat zich vooral laat beleven. Er ontstaat een relatie tussen jou en de ander, of het andere, die als het ware tot je spreekt. Dat soort momenten zijn voor mensen betekenisvol. De ervaring vergeet je niet snel; het heeft iets in je geraakt en in beweging gezet. Er is iets veranderd, klein of groot. De ervaring van resonantie leidt tot een diepere verbondenheid met onszelf, andere mensen en onze omgeving.
De belangrijkste paradigmawissel voor deze good practice is niet zozeer dat we iets anders moeten doen. Wel dat we iets anders mogen integreren in onze rollen in werk. Resonantie brengt de overgang naar een cultuur van zijn waarin ratio, controle en het hebben van bezit en positie samengaan met verbinding, zingeving, medemenselijkheid en verbondenheid met de natuur. Resonantie ondersteunt op die manier de transitie naar een nieuwe economie. Dat gaat niet vanzelf. Dat vraagt autonomie, moed, openheid, bescheidenheid en een andere taal dan gebruikelijk is in een economische en technologische wereld.
